Welkom bij een kijkje achter de schermen. Als Projector moest ik leren hoe je veilig omgaat met sacrale energie. Ik vertel je hoe ik daar mee experimenteer én wat het me al bracht privé & professioneel.
- JANUARI 2023
Veilig je Sacrale Energie verkennen als Projector
We zijn 3 jaar in mijn experiment met Human Design als ik deze blog schrijf, en vijf jaar na mijn burn-out. Als je zelf ook een burn-out hebt gehad, dan weet je waarschijnlijk ook hoe een wake-up call dat is & maakte je met jezelf dezelfde afspraak als ik: “DIT NOOIT MEER.”. De dag dat je intenties voornemens & verklaringen worden, dan verander je de regels van het spel. Voor mij betekende dat geen genoegen meer nemen met wat is, en bewust gaan kiezen voor wat ik zelf wil. Het start allemaal met de vraag: WAT WIL JIJ NU ÉCHT? Het antwoord op die vraag is simpel, maar daarom niet eenvoudig te beantwoorden. Het gaat om je kernwaarden leven, en bij mij staat VRIJHEID op nummer 1. Dat vraagt discipline, maar niet zoals je dat tot nu toe misschien altijd hebt gehanteerd. Vandaag deel ik een stukje van mijn eigen proces, omdat ik geloof dat in ons verhaal delen, we anderen kunnen inspireren. Er is zoveel dat ik nog te ontdekken heb – How I love being alive.
Beginnen bij het begin – Die burn-out is wel echt een sleutelmoment geweest. Mijn quarterlife crisis kwam net na mijn 26e verjaardag. Er is een Beau voor die dag, en een Beau sindsdien. Ik herken de vrouw die ik ervoor was niet meer.
Hoe heb ik er zolang voor gekozen om op die manier te bestaan? Wat dat was het. Een keuze. En bestaan, niet leven. Het is makkelijk om de schuld hiervan bij andere te leggen – been there & done that. Maar zolang je dat blijft doen, geef je ook de macht om echt iets te veranderen uit handen. Ik zie de spelers in mijn eigen verhaal nu door een andere bril. Ik kan compassie opbrengen, en vanuit liefde kijken naar hun eigen deel. Ik probeer ze te vergeven. Wat trouwens iets anders is dan hun gedrag goedkeuren. Ik kom hier straks nog op terug.
Ik heb al veel gerouwd voor mijn jongere Beau. Maar zij heeft me ook vergeven. Nu kan ik anders kiezen. Nu kies ik ervoor om voluit te leven.
Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik echt op een hele fijne plek met mezelf. Ik voel me beter dan ik me in jaren gevoeld heb.
Soms voelt het nog fout om dat zo openlijk te verklaren. Vertellen mijn golden shadow sides dat het arrogant & pretentieus is. Dat ik dit gevoel wel weer kwijtspeel als ik niet oppas. Het is net door die stemmen, dat ik deel & schrijf. Een manier om ze te omarmen, om met hun de diepte in te gaan. Ik ben niet bang voor mijn donkere kanten.
They have become great friends & mentors too. Want het zijn net zij die me wijzen welke weg ik op mag gaan, waar ik mag helen en gezonder worden. En ik ben zo dankbaar, dat ik het licht & het donker allebei mag voeden.
Ik ben het zo moe om steeds weg te lopen van wat ik echt voel.
It's never been about finding yourself.It's always been about being yourself.
Over die burn-out kan ik lang & ver uitweiden. Als je een keer het hele verhaal wil horen, dan vertel ik het je graag. In het kort komt het hier op neer: (en weet dat dat niet helemaal genuanceerd is, maar hoe ik het ervaar)
Ik ben opgevoed in een gezin waar weinig plek was voor emoties, al helemaal die van mij niet. Mijn ouders hechten meer waarde aan dat het plaatje naar de buitenwereld klopt. Picture perfect. Dus ik moest ook picture perfect zijn. Braaf, gehoorzaam, stil, plichtbewust, ... Want mijn gedrag & voorkomen was een directe weerspiegeling van hun.
Mijn stiefvader vertoont narcistische trekken. Hij was heel autoritair en duldde geen tegenspraak. Zeker geen moeilijke vragen stellen. Zeker niet van een vrouw. Hij deed vaak neerbuigend en de enige emoties die ik bij hem zag waren woede & hoogmoed. Die heel aanwezig waren, net als hij.
Mijn mama, vanuit haar onveilige hechtingstijl, zocht in mij een volwassenen die voor haar zorgde. Ik was al snel een beste vriendin, moeder, zus, ... alles behalve een kind. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar, voor haar emoties. En leefde veel in functie van haar gelukkig maken. "We zijn maar met zijn 2tjes" zegt ze vaak. "Ik heb u gewild, jij bestaat om voor mij te zorgen. Dat is je taak.". Als je dat je hele leven hoort, dan ga je dat geloven. Ik deed dat toch. Daardoor heb ik lang niet eens geweten wie ik zelf ben, zonder die rol. Ik ben nog steeds zoekende.
Mijn papa was heel afwezig in mijn jeugd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 werd. "Ik heb 33 jaar gedaan wat andere van mij verwachten, als ik nog 33 jaar kan doen wat ik zelf wil, dan zal ik gelukkig zijn." en "Ik ga niet voor Beau zorgen, zij zal later ook niet voor mij zorgen.". Dat zijn twee verhalen die mijn mama me over & over vertelde over mijn vader. It' paints quite the picture, doesn't it? Over haar pijn, en over die van hem. En ook over die van mij. Ik heb nooit begrepen waarom mijn ouders getrouwd zijn. Of ze na 2 miskramen nog voor mij gegaan zijn. But they did. En ik heb me vaak niet gewild of geboren uit liefde gevoeld. Maar als een pijnlijke confrontatie voor hun onopgeloste pijn. Dat gevoel is voor mij zachter nu, maar het heeft wel lang zo gevoeld.
Mijn ouders (mama & haar vriend) hun relatie, stond na 21 jaar enorm onder druk. Die ongemakkelijke sfeer was heel voelbaar. Ik probeerde dat conflict voor ons allemaal draagbaar te maken, door de nakende onweersstorm zo lang mogelijk op afstand te houden.
Mijn eerste relatie, van 10 jaar was ook net voorbij. Ik kan niets slecht zeggen over hem. Hij was mijn eerste liefde. Ik zal altijd van hem houden. Maar het voelde naar het einde toe niet meer als een romantische liefde. Ik weet nog dat ik op een dag wakker werd en dacht: "Als dit zo verder gaat ben ik op een dag getrouwd met mijn broer.". Wat ik kreeg in emotionele liefde, veiligheid en support, miste ik in fysieke en seksuele liefde. Er was niets. En ik ging daardoor heel erg twijfelen aan mezelf, als vrouw. Ik was niet meer wie ik was toen ik 16 was. Ik wou meer. En voelde me daar lang schuldig over. Dus ik heb gesetteld en mezelf verteld dat ik hier genoegen mee kon nemen. Misschien was dat ooit zo. Tot het niet meer zo was.
Ik was ondertussen ook verliefd geworden op iemand anders. Dat was ik ook al langer, maar ik liet het niet toe. In die 2e verliefdheid heb ik mezelf heel veel ontzegd. Vanuit mijn hoofd gehandeld en zeker niet naar mijn gevoel geluisterd. Want dat was zondig. Verkeerd. Fout. Ik vertelde me vaak dat ik niets kon doen aan die heftige emoties, maar wel kon kiezen hoe ik me gedroeg. Dus ik veroordeelde me ervoor en deed niets. Ik was vooral bezig met hoe ongemakkelijk het voor hem zou zijn. Ik wou dat hij uit zijn eigen keuze voor mij zou kiezen. Dus ik heb lang aan de kantlijn gestaan.Ik heb mezelf lang gekweld met die verliefdheid en dan het hartzeer dat volgde. Er is veel onbesproken gebleven. Ik heb mijn hart daar meer en meer op slot laten gaan.
Op het werk begon ik ook helemaal gefrustreerd te worden. Ooit was ik zo gepassioneerd, gedreven, toegewijd. Ondertussen zag ik alleen nog maar wat er mis ging, wat ik als onrechtvaardig beschouwde, hoe het niet zou veranderen. Nu ik Human Design ken ... Ja dan had ik dat hele hoofdstuk he-le-maal anders aangepakt. Ik zie nu pas hoe ik daar iedere dag meer en meer vanuit mij not-self reageerde. En zag niet de uitnodiging om het anders te doen. Ik ben te lang gebleven in een omgeving waarin ik ziek werd. 'Omdat ik niet opgeef. Omdat ik iets te bewijzen had.' Maar ik liep gewoon mijn energie leeg. Waar had ik dan zo hard mijn best voor gedaan? Ik kan nu niet stoppen.
En dan stief mijn omie. Het was voor mij onverwacht. En ik ben daar over de allerlaatste grenzen gegaan (die ik niet eens voelde). De beslissing om de zuurstof weg te nemen viel bij mij. Het voelde alsof het mij werd opgedrongen, maar uiteindelijk heb ik toch zelf gekozen om die woorden uit te spreken. De hele 2 weken rond haar overlijden hebben me over de rand geduwd. Tot ik uit niets anders meer bestond dan pure, ongefilterde woede. Geboren uit onmacht & jaren die gevoelens verdringen. En dat was de laatste druppel. Mijn lichaam had er genoeg van. Het licht ging uit.
Waarom vertel ik dit? Ja ... om je context te geven denk ik.
Omdat dit allemaal thema's zijn waar ik 5 jaar later nog mee aan het werken ben. Het schept een beeld van hoe ik die dingen ervaart heb, wat deel is van de verhalen die mijn ego gevormd hebben. Die bijdragen aan de patronen die ik vertoon. Het laat je ook zien wat ik zelf blijkbaar relevant vind, en waar ik nog aan vasthou.
Voor mij voelde het toen alsof mijn hele fundering onderuit getrokken werd. Ik had zo hard gewerkt om tot dit punt te komen, en what did I have to show for it? Nothing. It had all crumbled.
Goed. Als dit rock-bottom is, dan kan het alleen nog maar in stijgende lijn. Toch? Ja, zolang je accepteert dat groei niet lineair is.
Veel van dat perfectionisme & streven kan ik nu herleiden naar ongezond omgaan met sacrale levensenergie, ook wel prana genoemd. Ik wou het leven sturen, en kon het niet gewoon laten flowen. Human Design heeft me taal gegeven om dat bij mezelf echt te gaan verkennen.
Maar 5 jaar geleden kende ik Human Design niet, of Prana, chakra's, energie, ... for that matter. Het begon met de huisarts en de kinesist. Ik was constant vermoeid. Op. Leeg. Gevoelloos. En die vervloekte schouder! Ik had altijd last van mij nek & schouders. Dus kreeg ik een voorschrift voor kine.
Ik herinner me nog dat ik online aan het zoeken was naar iemand en dat ik bij Veronique uitkwam. Ze ontving van mij een mail met een hele waslijst aan vage klachten. Die nek & schouder, maar ook onverklaarbare pijn in mijn heupen en knieën. Hoofdpijn, last van mijn kaken. Ohja, ik denk trouwens ook dat ik vaginisme heb, schreef ik, want ik had gelezen dat ze ook vrouwen hielp met bekkeninstabiliteit. Dat leek me met elkaar verwant, misschien kon ze me helpen die spiergroep behandelen?
De eerste twee jaar had ze haar handen vol met mijn rug & schouders. Bijna wekelijks haalde ze de knopen eruit en zat ik onder de infra rood lamp. Ik ging lichter buiten, en de dag erna was het weer om zeep. 2 jaar later vroeg ik haar: "Veronique, ik kom hier graag, maar ik heb het gevoel dat het niet helpt. Heeft het nut zo verder te gaan?".
"Ja, eindelijk zeg je het zelf. Je leeft heel gespannen Beau, ben je klaar om eens iets anders proberen?".
"Ja, eindelijk zeg je het zelf. Je leeft heel gespannen Beau, ben je klaar om eens iets anders proberen?".
De behandelingen bewogen steeds meer weg van het los kneden van mijn schouder. In de plaats kwam ademhalingswerk, ontspanning technieken, leerde ik aarden, fascia therapie, werkten we met mijn bekken mobiliteit, lymfe drainage en leerde ze me terug voelen wat mijn lichaam eigenlijk allemaal te vertellen had.
Veronique heeft vaak mijn frustratie meegemaakt. "Wat voel je?", vraagt ze. "Niets." zucht ik. "Gevoelloosheid is ook een sensatie.". "Als jij het zegt ...".
"Niet aan mijn buik komen eh, dat heb ik niet graag!". Maar ze was niet eens bezig in de buurt van mijn buik. Gek, want ik zou gezworen hebben dat ik de warmte van haar handen voelde. Ik was bijna klaar om haar weg te duwen. Maar dat zou ik nooit hebben gedaan. Not very ladylike, is it?
"Het voelt alsof mijn lijf uit 3 aparte delen bestaan. Een deel stopt onder mijn keel. De andere bestaat uit mijn romp tot mijn bekken. En dan heb je nog mijn benen. En die leiden allemaal hun eigen leven, los van de andere twee."
En dan kwam de dag dat ik ineens wel iets voelde. Ik voelde de energie bewegen. Van mijn voeten, door mijn benen, mijn bekken, mijn onderrug en buikje, door mijn diafragma, mijn armen, mijn schouders, via mijn nek mijn hoofd in. Ik voelde me 10 cm langer worden. "VERONIQUE!! Ik voel het!!". Dat heeft bijna 4 jaar geduurd.
Wat Veronique doet is zeker geen standaard kinesitherapie. Haar aanpak is heel intuïtief, en ze voelt je echt aan. En doet dan wat moet gebeuren. Dat heb ik ook pas laat beseft. Want dat zal je niet lezen op haar website. Zou wel mogen.
De psychologe & seksuologe
Veronique werkt in een groepspraktijk, waar ze multidisciplinair werken. Andere specialisten, die je gelijktijdig kunnen ondersteunen vanuit hun expertise. Zo kwam ik bij Stephanie terecht, die daar als psycholoog & seksuoloog werkt. Wat een zalige vrouw. In andere omstandigheden waren we zeker vriendinnen geweest, denk ik vaak. Ik voelde me bij haar meteen op mijn gemak.
Ze begon me te zien tijdens die eerste maanden van mijn burn-out. Ze hielp me met het rouwen om mijn oma. Want ik wist me geen blijf met het verdriet, de pijn, de woede. Bij haar mocht het gewoon bestaan. Zonder oordeel.
Tegen mijn vrienden vertelde ik er niet veel over, want ik wou niemand tot last zijn. Dus iemand neutraal, die ervoor betaald werd, dat kon ik mezelf gunnen. Gek te denken dat ik er toen zo over dacht.
Ik spreek Stephanie nog met grote regelmaat. Het is het gezondste wat ik al ooit heb gedaan, naar de psycholoog blijven gaan sinds die eerste sessie. Bij haar voel ik me veilig om alles op tafel te leggen wat ik denk & voel. En ze is niet bang om me daarin uit te dagen. Ik heb zo mensen om me heen nodig.
Die rouw verwerken, trok al snel andere registers open. Mijn kindertijd, mijn hechtingsstijl, parentificatie, grenzen stellen (of dat niet kunnen), mijn zelfwaarde & zelfrespect, mijn werk, vriendschappen, relaties, seks, angst, ... Ik denk niet dat er iets is waar we het nog niet over hebben gehad.
En met ieder gesprek begon ik mezelf en mijn leven door een ander paar ogen te zien. Het antwoord op wat wil ik nu écht? Dat heeft zich daar in mijn zeteltje gevormd. Want daar mocht dat uitgesproken worden. Daar geef ik mezelf toestemming om de Beau te zijn, die ik wil zijn. Ongefilterd, zichtbaar en vol van verlangens over hoe het leven kan proeven.
En met ieder gesprek begon ik mezelf en mijn leven door een ander paar ogen te zien. Het antwoord op wat wil ik nu écht? Dat heeft zich daar in mijn zeteltje gevormd. Want daar mocht dat uitgesproken worden. Daar geef ik mezelf toestemming om de Beau te zijn, die ik wil zijn. Ongefilterd, zichtbaar en vol van verlangens over hoe het leven kan proeven.
Als je dit leest, besef je misschien al hoe trouw & loyaal ik ben aan mensen met wie ik samenwerk. Ik zie iemands potentieel, hun gave en ben heel dankbaar voor hoe ze die inzetten voor anderen, voor mij. Soms vraagt iemand me wel eens waarom ik zo lang naar iemand blijf gaan. Ze zeggen dat ik afhankelijk ben geworden van hun. Daar heb ik vaak over nagedacht. Ik weet ondertussen goed genoeg dat ik zonder hun verder kan. Ik wil dat gewoon niet.
Ik heb hun zien groeien, net zoals ik zelf gegroeid ben in die periode. Ze kennen me, we hebben een band, een vorm van vriendschap opgebouwd. In samenwerken met hun, geef ik mezelf gewoon wat ik nodig heb. Een tribe. Ik heb nog altijd moeite met me laten dragen & ondersteunen. Alsof ik teveel plaats inneem. Alsof ik tot last ben. Maar door die vertrouwensband ... kan ik hun hulp beter toelaten. En daar gaat het uiteindelijk om, jezelf gunnen wat je nodig hebt. Zonder schuld of schaamte.
Human Design is een tool voor zelfontwikkeling, ja. Maar het is ook een liefdestaal waardoor ik terug thuiskom bij mezelf.
Ondernemen vraagt je om in de spiegel te kijken. Je komt jezelf echt tegen. Als projector is mijn signature theme 'Succes'. Succesvol ondernemen kan niet, als je niet vanuit duurzame energie werkt. Dan loop je jezelf opnieuw voorbij. Human Design kwam op mijn pad, 6 maanden na de start van mijn eerste bedrijf als VA (Virtual Assistant). Dat eerste bedrijf liep zo goed, dat het me overrompelde. Ik had snel door dat ik daar nog altijd niet volgens wat ik echt wou aan het leven was. Die vrijheid, die op nummer 1 stond, die voelde ik niet. Ik voelde me terug geleefd, heel erg bezig met uitvoerend werk & brandjes blussen. De angst voor een nieuwe burn-out was tastbaar. Dus ik trok de stekker uit dat goed draaiend bedrijf."Wat ga je dan nu doen?". Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan. Geen antwoorden. Alleen leegte. En toen kwam Human Design.
"Wat ga je dan nu doen?". Ik had voor het eerst in mijn leven geen plan. Geen antwoorden. Alleen leegte. En toen kwam Human Design.
Eerst was ik heel sceptisch hoor. Op basis van mijn geboortedag, tijdstip & locatie gaat dit me inzichten geven? Het prikkelde me wel, maar ik had weinig verwachtingen. Maar ik heb een afspraak met het Universum. Als iets drie keer op mijn pad komt, dan is het een uitnodiging om op te antwoorden. And so it did. And so I did. De derde keer boekte ik een reading, waar ik blind in stapte. It blew me away. Iemand die me niet kende, verwoorde daar zoooooo mooi dingen waarvan ik al voelde dat ze in me leefde, maar waar ik geen woorden voor had. Ik viel van de ene herkenning in de andere. Ik was thuis. Ik wist ineens weer luid & duidelijk wie is ben.
Ik ben uiteraard door de rabbit hole gegaan en ben blijven bijleren over Human Design. In mijn enthousiasme deelde ik het links & rechts met iedereen die wilde luisteren. Dat bleken veel mensen te zijn. En het ging me heel goed af om die kennis te delen. Te goed, want zo makkelijk mag het leven niet zijn eh. Dus heb ik me er eerst tegen verzet. "Wie ben ik nu om ...". Ondertussen verzet ik me niet meer. Het is de fundering van mijn intuïtieve coaching geworden. Projector Guidance. Een manier om samen dezelfde taal te spreken. En van daaruit dat leven dat je écht wilt te gaan verwelkomen. En het is prachtig.
Er zijn veel manieren waarop je met jouw Human Design Blauwdruk kan gaan experimenteren.
Ik ben eerst door een fase gegaan waarin ik alles tot op de bodem heb uitgespit. Vanuit mijn hoofd dus, het willen begrijpen. Mij willen begrijpen. Je komt al snel terecht bij het stuk deconditionering. Dat is een verzamelterm voor het ontleren van gedachten patronen, verhalen en handelingen die jouw default setting zijn. Terug naar fabrieksinstelling zeg maar.
Dat ging voor mij gepaard met veel dingen in vraag durven stellen. En met rouwen. Ego deaths, noemen ze dat ook wel eens. Afscheid nemen van de persoon die je dacht dat je was. "Wie ben ik dan zonder al die verhalen?". Heel confronterend. Tegelijkertijd ook heel bevrijdend.
Zelf kies ik ervoor om nu dieper op één element van mijn blueprint in te gaan. Naast mijn energy type, strategie en autoriteit. Dat is de holy trinity. Ik begon met mijn Keel Centrum. Want ik voelde me al lang zoekende naar mijn stemgeluid. Hoe wil ik zichtbaar zijn in de wereld? Hoe wil ik ruimte innemen?
Heel verrijkend. Misschien schrijf ik daar binnenkort ook wel eens uitgebreid over. In de 3 maanden dat ik daarmee bezig was, verschoof mijn aandacht naar het Sacrale Centrum.
Want ik voelde dat ik eigenlijk door schuld & schaamte die ruimte niet echt durfde innemen. Ik wist wel wat ik wou zeggen, maar ik durfde het niet. Ik vertrouwde mezelf er niet mee. Ik gunde het mezelf niet. AHA — dan moet ik naar de root. Ik heb mezelf te bevrijden van die schaamte. And what is more shameful, lustful, sinful than matters of the flesh ... ?
Sacrale energie is levensenergie. Creërende energie. Reactieve energie. En vooral iets waar ik schrik van had.
Want ik had schrik van mijn eigen kracht. Schrik van mijn vrouwelijkheid, mijn sensualiteit, laat staan mijn seksualiteit. Het vermogen dat in me leeft 'to birth things into life'. Niet alleen kinderen, maar ook dat droomleven. Projecten.
Door aan mijn money mindset te werken, wist ik al dat ik ook moeite heb met ontvangen. Geld, ja. Voeg liefde, aandacht, succes, waardering en nog een hele resem andere dingen maar toe aan dat lijstje. Dat vaginisme ... dat voelt soms als een enorme metafoor: ik kan ook iemand anders niet ontvangen (via penetratie), want ik kan mezelf niet eens ontvangen.
Laat ik eigenlijk wel écht iemand toe? Durf ik wel gezien worden voor alles wat ik ben, en niet ben? Wat als ze niet om kunnen met die full force? Wat als ik daarvoor wordt afgewezen? Ik dacht lang dat ik faalangst had, gevoed door dat perfectionisme.
Maar ik heb straalangst. "Wat als dit me lukt?". En brandstapel angst. "Ze gaan me afwijzen voor die kracht die in me leeft, want die is te bedreigend voor hun valse waarheid.". De vraag is dus niet of anderen ermee omkunnen, maar of ik het zelf wel kan. Aanvaard ik mezelf volledig? It all begins with you. Zo cliché. Zo waar.
Ik had in mei 2021 gekozen om te stoppen met de anticonceptie pil.
Ik had een artikel gelezen over ondernemen in lijn met de energie van je cyclus. Hoe ongelofelijk logisch, dacht ik nadien, dat je als vrouw daar rekening mee houdt. Als Projector, leer je al snel dat jouw energie highly efficient is, maar ook wel beperkt. Een oplaadbaar batterijtje. In tegenstelling tot Generator types die die constante stroom aan Prana kunnen opwerken. Het voelde als weer een puzzelstukje dat me dichter bracht bij ondernemen vanuit flow & ease. Alleen ... had ik geen cyclus. Ik zat altijd in die kunstmatige herfst & winter maanden door de pil.
Tijdens een webinar van Hormoa vielen de blinddoeken af. Waarom nemen wij als vrouwen zo collectief hormonale anticonceptie? Ik had me daar tot nu toe weinig vragen bij gesteld. Ik was 15, had veel last van mijn regels, had net een liefje ... — dan maar aan de pil. Opgelost.
Amai, wat een ongelofelijk shit show brengt dat eigenlijk teweeg in je brein, je bloed, je organen, ... Ik was geschokt. Waarom spreekt niemand hier over? 3 dagen later zat ik bij de huisarts. Wat zijn mijn opties? Nog eens een paar dagen laten had ik contact opgenomen met Rebecca van Vrouw&Vruchtbaarheid.
Ze begeleide me in de Sensiplan methode. Sensiplan is een sympto-thermale methode. Dat betekent dat je naar je cervixslijm én naar je lichaamstemperatuur kijkt. Ik kreeg terug seksuele voorlichting, maar van een ander caliber dan ik ooit op school of thuis gehad had. En Rafal, die ging mee. Want ik wou hem erbij betrekken. We doen dit samen. Gedeelde verantwoordelijkheid. In de realiteit ben ik er natuurlijk alleen mee bezig. Maar ik ben blij dat hij de facts & figures ook gehoord heeft. En zijn vragen heeft kunnen stellen.
Ik wou mijn eigen energie gewoon beter begrijpen. Maar ook me vrouwelijker voelen. En gewoon meer kunnen genieten van vrijen. There, I said it. In mijn eerste relatie had dat geen prominente plaats, en in de periode dat ik single was wou ik geen betekenisloze seks. Pas toen ik Rafal leerde kennen, kwam dat weer op tafel. En it was a bumpy ride. De grote roze olifant in de kamer was het feit dat ik nog maagd was. Niet als in Virgo, want dat ben ik ook, maar dat ik nog geen full on penetrerende seks had gehad tot dan. Hoe leg je dat aan iemand uit? 10 jaar een relatie en geen seks? Ik had er ondertussen ook al zo lang mee gewacht ... dat het alleen nog maar groter leek dan toen ik 16 was. Gelukkig was Rafal heel begripvol. We hebben onze tijd genomen en toen het kwam, was het ... okay. Geen hollywood story. Ik heb wel gehuild. Fi-nally. My cherry was popped. Want een ontlading.
Ik voelde me wel heel onervaren. Dus ik volgde hem vooral. Ik had nog veel te ontdekken, besefte ik snel. En ik ben best vaak over mijn eigen grenzen gegaan, uit die onwetendheid besef ik nu. Ik zette mezelf onder druk om 'te presteren'. Echt genieten deed ik niet. Het begon ook vaker & vaker pijn te doen. Ik trok ook ongecontroleerd weg bij aanraking. Zocht ruzie om eraan 'te ontsnappen'. Het ging me ook wat te rap. Te recht toe, rechtaan. Mijn lichaam vroeg om traagheid, voorspel, verkennen, ontdekken, ... En daar zitten we soms op een andere lijn. Ik schrijf dit trouwens allemaal met Rafal's medeweten. Het is deel van mijn verhaal, dus ik wil het niet weglaten.
Ik was zo verward. Ik wilde zo graag die intimiteit. Er waren momenten tijdens het vrijen dat ik me zo vrij & ongedwongen voelde. Ik weet dat het ook mooi kan zijn. Maar ik voelde me schuldig. Alsof ik faalde. Als vrouw, als lief, als bedpartner. Omdat het bij mij niet allemaal zo natuurlijk leek te komen.
Veronique, Stephanie & Rebecca waren er voor me in die hele periode. En dat heeft geholpen. Maar het was niet genoeg, want ik geraakte niet voorbij de schaamte & schuld. Dat woog op mij, mijn relatie & ook op mijn bedrijf.
In juli 2022 bracht de exploratie van mijn sacrale energie me bij Leen.
We waren met de camper voor het eerst aan het reizen en ik voelde me tot leven komen. Eindelijk rust. Het voelde alsof ik voor het eerst in 30 jaar de zomer bewust beleefde.
Ik lag in het gras, de zon op mijn huid te voelen. Ik stond traag op, nam mijn tijd voor alles. 's avonds viel ik in slaap met het geluid van kikkers op de achtergrond. Ik voelde me zo rebels omdat ik geen bh meer droeg.
Okay. Hier heb ik de tijd & ruimte om die sacrale energie te gaan verkennen. Maar niet alleen. Want dan ga ik het uit de weg gaan, ik vind het te spannend. Ik weet niet eens waar te beginnen. Cue Leen — Sex & Relationship coach: Live an Orgasmic Life leest haar bio momenteel op IG. Ja ... dat dus eh.
Met Leen ben ik mijn verhaal aan het herschrijven. Dus verder deconditioneren. Loslaten wat ik mezelf verteld heb dat vrouw zijn betekend. Mezelf vergeven voor 'gemiste' momenten, voor shaming myself, me mijn verlangens te ontzeggen. En dan leren verkennen wat daarvoor in de plaats mag komen, als ik loslaat.
PFOEH — do you have a hot second? Ik leer zoveel. Vooral om nieuwsgierig te zijn & onderzoekend. Ook naar de donkere delen, ook de shadow parts. Ook naar de trauma heling van mijn trillende benen, hoe ik proef, hoe mijn verlangen klinkt, hoe mijn lichaam reageert. Ze leerde me ook dat alles een orgastische ervaring kan zijn & she is so right. Het veranderd gewoon je kijk naar de wereld & naar jezelf. The Wild Woman archetype, daar oefenen we vaak mee.
Who would have know ... ik die mezelf als the Maiden zag, zo wilde & hedonistische dingen durf evoken. Very refreshing. Dat verklaard misschien de liefde die ik voor voor Persephone x Hades retellings. The Flower Goddess who becomes Queen on the Underworld. Poetisch niet, hoe alles altijd toch weer samenvloeit. Ik kan er zo van genieten. Met Leen ontdek ik ook opnieuw dat gevoelloosheid een emotie is, net zoals Veronique me toen al zei. "Het kan een laag zijn boven hele intense gevoelens, Beau." zei ze tijdens onze laatste sessie, met een Jade ei. "En als je gaat oefenen ga je zien dat die misschien loskomen. Laat ze maar komen".
Op dat moment voelde ik me heel kwetsbaar. "Ik ben er zooo klaar voor Leen. Ik voel het in mijn botten. Maar ik heb bang om alleen te zijn als het komt. Ik heb bang dat ik mezelf niet ga kunnen opvangen.".
"Het is heel bevrijdend voor ons als vrouwen om wild, animalistisch, bruut, lelijk, emotioneel te mogen zijn." vervolgd ze.
Ik vertel haar over Caro, die een Soul Reading had gedaan waarin ze me zag staan, roepend tegen de wind op klippen. En in de duisternis turen die daar voor me lag. "Je bent niet bang om in het duister te kijken, of voor wat daar terugkijkt naar jou. Je verlangt er zelfs naar." Ze heeft zo gelijk.
"Wat als ik mezelf niet kan dragen, Leen?"
"Laat je dan opvangen.".
Me laten opvangen ... Stille tranen stromen over mijn wangen. Ik vind het nog steeds moeilijk. Ik draag liever anderen, dan op hun te leunen. "Je leeft al zo lang in je mannelijke energie, maar je mag ook in die rauwe vrouwelijke energie gaan. Ik kan tijdens een sessie die mannelijke energie belichamen. Of misschien kan het met Rafal. Maar ik denk dat Gert dat voor jou kan zijn.".
Gert. Dat is nog zo'n plot twist die ik niet had zien aankomen. Ik deel heel open over alles wat ik doe. Die openhartigheid wordt vaak beloond met even diepzinnige gesprekken van anderen mensen. Zo vertelde een vriendin me over haar sessie met Gert — Intuïtief, tantrisch lichaamswerk. Mijn hoofd ging alle kanten op. Ik was ontroerd door haar verhaal en volgde hem op Instagram. Want ik was nieuwsgierig en ik voelde instant 'Dit is voor een reden.'.
Maar ik ging zeker eerst de kat uit de boom kijken. Want ik werk niet met mannen. En al zeker niet als het gaat over Intuïtief, tantrisch lichaamswerk. Of dat een bewuste keuze is dat mijn huisarts, tandarts, fitness instructor, ... allemaal vrouwen zijn ... Ja. Misschien wel. Vertrouw ik mannen niet? Dat weet ik niet. Maar het is wel meer dan gewoon een happy coïncident dat ik altijd voor een vrouw koos.
Die kat uit de boom kijken ... Daar dacht het Universum anders over. Gelukkig maar. We raakte aan de praat via de DM's. Ik vertelde over wat ik met Leen deed en het gesprek evolueerde. Zullen we eens bellen? Euhm ... Ja bellen kan geen kwaad?
3 dagen later hing ik op, en 3 dagen daarna ging ik langs om in person kennis te maken. Wat begon als een gesprek, werd een uitnodiging om het te gaan verkennen.
Had me voor de zomer gezegd dat ik ooit, maar dan ook ooit, lichaamswerk zou doen met een man die ik daarvoor niet kende en op een matras gaan liggen tijdens die eerste sessie ... Ik had eens geglimlacht en geamuseerd mijn wenkbrauwen opgetrokken.
Maar bon, zeg nooit nooit. Want daar was ik & daar was hij & daar was dat matras. Tantrisch lichaamswerk dus.
Wow.
Had me voor de zomer gezegd dat ik ooit, maar dan ook ooit, lichaamswerk zou doen met een man die ik daarvoor niet kende en op een matras gaan liggen tijdens die eerste sessie ... Ik had eens geglimlacht en geamuseerd mijn wenkbrauwen opgetrokken.
To let go is to release the images and emotions, the grudges and fears, the clinging and disappointments of the past that bind our spirit. — Jack Kornfield.
Het hielp dat ik van iemand die ik vertrouwde een beeld had gekregen van wat ik kon verwachten voor ik eraan begon. Anders had ik niet gedurfd, denk ik. Het was een fijn gesprek. Ik was wat afwachtend en beantwoorde alles heel kort — gek, want ik ben normaal een prater. Ik was heel gereserveerd. En dat voelde hij. Toch voelde ik me snel op mijn gemak. Veilig zelfs. Ik wou ontspannen, maar dat lukte niet helemaal. "Is het okay om ook op de matras te komen zitten?" vroeg hij. Ik denk dat ik mijn adem inhield. "Ga ik dit nu echt doen? Ik weet eigenlijk niet echt waar ik ja op zeg. Ik heb alleen maar aannames in mijn hoofd.".
Maar ik was daar, en ik was nieuwsgierig en ik voelde me veilig. Dus ik ging op dat matras zitten. Gert lag uitgestrekt op zijn rug, met zijn handen onder zijn hoofd. Alsof hij casual aan het relaxen was. Ik zat wat schaapachtig te kijken, veilig vanop het andere uiteinde van die matras. Hij babbelde wat, en dat maakte me rustig. Dan had ik iets anders om op te focussen, en ik was dankbaar voor de afleiding. "Weet dat het jouw lichaam is, Beau. Jouw grenzen. Jij hebt hier de volledige controle. Het stopt wanneer jij wilt dat het stopt.". Ik vond het fijn dat hij dat nog eens benadrukte. "Ik ben in een of andere Fifty Shades of Grey wereld binnengewandeld denk ik nog, want dat is de enige plek waar ik die woorden al eerder gehoord had.". Een deel van mij lacht, een ander deel zegt: omg je bent zo dramatisch. En nog een ander deel zegt: Bergmans, dees is verkeerd. Ik ben zelf niet zeker met welke stem ik het eens ben. "Is het okay als ik je aanraak?" vraagt hij.
Ja, denk ik meteen. Nee ik voel het eigenlijk. En dan zegt mijn hoofdstem: Waar? Hoe? Is dit wel okay? Hoe leg je dit straks aan Rafal uit? Waar gaat dit heen? Oh my .. als er een hel bestaat heb ik net een ticket éénrichting geboekt.
Hij wacht tot ik antwoord. Ik besluit met de ja te gaan. Hij neemt mijn pols vast. "Amai, zo'n dramatische reactie voor iemand die uw hand vastneemt, echt Beau ... kalmeer nu eens.". Het gedachten comité in mijn hoofd is having a field day: élke stem heeft een duidelijke mening. "Volg je lichaam, doe mee." zegt hij. Ik ben nog steeds wat te afgeremd door mijn hoofd om te doen wat hij suggereert. Ben ik aan het blozen? Allez Beautje ... zo genânt, doe nu eens normaal.
De sessie evolueert. Hij checkt vaak in en ik krijg momenten om te integreren, en zelf te kunnen inchecken met mezelf. Hoe verder we zijn, hoe meer ik kan landen. Ik kan ook shiften van is mijn hoofd hier okay mee, naar is mijn lichaam hier okay mee. Daar ben ik zo dankbaar voor. Op een bepaald moment stapt hij uit de kamer, ik drink water en denk: Ik heb écht aan niemand hier een uitleg over te geven. Dit is nu eens iets dat ik puur & alleen voor mij doe. Omdat het me goed doet. Omdat ik dit nodig had. Omdat ik mezelf dit gun. — oehlala, en dat was echt een primeur. Schaamteloos & schuldloos voor mezelf kiezen. Voor mijn eigen noden. Voor mijn eigen groei & genot. Vertrouwend op wat mijn lichaam zegt. Het was bijna catharsis.
Ik zou die sessie als zacht, traag en teder beschrijven. Ik was heel kalm toen ik naar huis ging. En bruisend. Ik kan niet exact benoemen wat, maar ik heb lagen achtergelaten op die matras. Ik ben bevrijd van dingen die ik al zolang meedroeg dat ze anoniem deel geworden waren van mijn Zijn.
Ja, denk ik meteen. Nee ik voel het eigenlijk. En dan zegt mijn hoofdstem: Waar? Hoe? Is dit wel okay? Hoe leg je dit straks aan Rafal uit? Waar gaat dit heen? Oh my .. als er een hel bestaat heb ik net een ticket éénrichting geboekt.
In de weken erna voel ik nog altijd die bruisende energie stromen. Tegen Leen beschrijf ik het als een zwarte kat die in mijn schoot leeft, zwiepend met haar staart, die soms verleidelijk één oog opendoet. "Ik ben hier, ik zie alles." lijkt die kat te purren. Ik voel me krachtiger. Ik heb zin in vanalles. Ik beweeg vrijer.
De week na mijn sessie ben ik ziek, en ik heb koortsdromen ... zoals ik ze niet meer gehad sinds ik een kind was. Woest & wild en all over the place. De eerste dag & nacht ben ik gewoon heel onrustig & woelig. De tweede nacht zijn de dromen erotisch & seksueel, grafisch & expliciet. Dat heb ik nog nooit eerder gehad. De laatste dag zijn nachtmerries. Omie sterft opnieuw, en de poes.
Het is heel intens. Tegelijkertijd voelt het belangrijk. Significant. Ik stuur naar Leen ... help? Nee dit is net goed zegt ze, leun er maar in & laat het maar komen. Je bent dingen echt in de diepte aan het verwerken. Je bent oude cyclussen eindelijk aan het vervolledigen. Ride it. Niet bang zijn.
Haar woorden doen me goed: ze heeft gelijk, fluistert iets diep in me. Dit is medicijn, dat weet je. Dit ben jij die voor jezelf zorgt en geeft wat nodig is. Vertrouw me maar ... Okay denk ik, terwijl ik terug in slaap val. Laat maar komen dan, ik ben klaar.
En eens de koorts weggetrokken is ... Ik voel dat ik lagen heb uitgedaan. Van dat schild, van dat armour. Ik denk dat ik heel lang in heel erg mannelijke energie heb geleefd en ik daar, in mijn hotelbed, afscheid heb genomen. Van die rollen, van die verwachtingen. En niet alleen dat. Ook van dat good girl image, dat ik zo belangrijk vond, altijd & door iedereen aardig gevonden te zijn. En tenslotte, van mijn gekwetste innerlijke kind. Dat hunkert naar goedkeuring & acceptatie. En kon ik in een meer mature plek wakker worden.
Afscheid is trouwens niet het goede woord. Ze zijn er nog. Maar ze zijn minder op de voorgrond. Er zijn andere dingen die kunnen openbloeien. A changing of the guard, misschien?
Ondertussen heb ik nog een tweede sessie gehad met Gert. Die voelde trouwens helemaal anders. Die weerstand barrière langs mijn kant, was anders. Gek eh. Lichaamswerk met een man die niet je partner is, die ook geen bedpartner is — ik vind het wel verwarrend met momenten als ik eerlijk ben. Het is niet met iets anders te vergelijken dat ik al ooit gedaan hebt. Want er is wederzijdse instemming, en er zijn grenzen. En je mag die grenzen opzoeken, maar ik voel me ook gereserveerd om dat ook écht te doen: want ik wil niet iemand anders grens overschrijden. Want er is wel seksuele energie bij betrokken, maar het is toch ook niet seksueel. Ik denk niet dat je dat begrijpt tot je het zelf ervaren hebt. Ik zou het zelf niet begrijpen.
Hij brengt het zelf ter sprake. (Had ik al gezegd dat hij echt heel goed dingen aanvoelt?) Dat hij verantwoordelijk is voor mijn veiligheid, mijn grenzen. En dat ik hem moet laten om zelf zijn grenzen aan te geven. Wat hij zegt geldt natuurlijk niet alleen in de situatie. Ik vul vaak voor anderen in hoe ze zullen reageren op mijn grenzen of op mijn gedrag, zonder ze eigenlijk een kans te geven dat ook effectief te doen, want ik laat het niet tot op dat punt komen. Het maakt dat ik nog altijd niet helemaal land in de sessie. Ik ben te veel gefocust op externe dingen en niet op mezelf. Ik geraak geïrriteerd met mezelf. Wanneer ga ik mezelf nu eens écht eerst zetten?
We praten veel tijdens deze sessie. En veel van onze gesprekken blijven nog dagen in mijn hoofd hangen.
We voelen ook regelmatig afstand van elkaar, hij benoemde dat ook aan het begin van de sessie. Dan besef ik ineens waar dat vandaan komt. Hij opent tijdens zo'n sessie zijn energie voor mij, en nodigt me daar voor uit. Ik daarentegen ... Ik open mijn energie wel, maar ik nodig hem niet uit. Ik geef hem toestemming om er in te komen, maar dat is niet hetzelfde als iemand uitnodigen.
Kom ik weer terug op (niet) kunnen ontvangen ... full circles eh. Ik draai de sleutel wel om in het slot, maar zet de deur niet op een kier.
Om in die pure expressie van vrouwelijke energie te kunnen gaan, om tot die overgave te kunnen komen, heb ik veiligheid nodig. Veiligheid in de vorm van gegronde, sterke mannelijke energie die dat kan bieden. Dat is wat Gert tijdens zo'n sessie embodied voor mij. Maar ik ben nog wantrouwig, dus ik geef mijn innerlijke mannelijke energie nog niet af. En dan ga ik in hyper-onafhankelijkheid en overlevingsmodus. Spant mijn zenuwstelsel zich op. Gaat mijn energie in competitie met die van hem. (Of met Rafal, of met eender welke andere man for that matter.).
Als Leen zegt: laat je dan opvangen, dan is dat waar ze naar verwijst. Vertrouwen & loslaten.
Ik praat er vaak met Rafal over. "Ik denk niet dat ik je dat nu kan bieden, met waar ik zelf ben in mijn proces." zei hij me gisteren. "Maar je moet dat met Gert verkennen. Ik zie hoeveel goed dat je doet, en je verdient dat.".
Vanuit zijn ego vind hij dat soms moeilijk. Maar wat een cadeau. Wat een vertrouwen. Wat een liefde. Talk about being carried. I'm truely a lucky girl.
Ik vind het nog steeds moeilijk, het idee om op Gert te mogen leunen in dit deel van mijn proces. Het voelt nog steeds zondig. Het voelt nog steeds als verraad naar Rafal. Het voelt nog steeds alsof ik te veel vraag. Te veel ruimte inneem. Te aanwezig ben.
Maar ik wil graag mogen leunen. Ik wil graag welkom zijn. Ik wil graag gedragen worden. Zien & Gezien worden in die vrouwelijkheid en die zelfexpressie. Dus ik kijk uit naar mijn volgende sessie. En wat die me weer mag brengen. Ik leer zoveel bij over mezelf. Ik denk dat die sessies de snelste weg naar zoveel healing zijn, die ik al in alles wat ik geprobeerd heb, heb ervaren. Want ze geen recht naar de kern van alles. En als dat nog niet duidelijk was, het gaat over veel meer dan seksuele energie. Het gaat over schuld & schaamte achterlaten en alles wat je niet dient — op alle gebieden van je leven.
Ik praat er vaak met Rafal over. "Ik denk niet dat ik je dat nu kan bieden, met waar ik zelf ben in mijn proces." zei hij me gisteren. "Maar je moet dat met Gert verkennen. Ik zie hoeveel goed dat je doet, en je verdient dat.".
The pure intimacy of being understood.
Dus hier zit ik nu ... in mijn eigen verhaal, mijn eigen Human Design experiment. Hopeloos & head over heels verliefd aan het worden op mezelf, op mijn leven.
Echt waar. Ik ben gelukkiger dan ooit. Ik ben zachter, vrijer, voller, zichtbaarder, liefdevoller, intiemer, meer verbonden met andere & met mijn eigen purpose dan ooit tevoren.
En het voelt alsof ik nog maar aan het begin sta. What a pleasure. Zo dankbaar voor wat al is, en benieuwd naar wat nog meer mag komen.
Still a lot of work ahead of me. Maar ik voel me zooooo goed omringt door anderen in mijn proces. Als 2/4 betekend dat zoveel. Want al die mensen zien het potentieel in me, moedigen me daarin aan. 2/4 is in Human Design The Easy Breezy Genius, de hermit Genius & people person tribe person.
Ook in mijn bedrijf voel ik terug beweging. Mijn nieuwe aanbod Honey, I'm Home is echt een pure uiting van alles dat de afgelopen 5 jaar me gebracht hebben. Geen angst om dit in de wereld te zetten, geen bedenkingen, geen beperkingen. Het voelt gewoon juist. Zo hoort het te zijn.
Alles met een reden. Mmmmm. Ik wil alleen maar alles, dearie.
xoxo,
Beau
Alles met een reden. Mmmmm. Ik wil alleen maar alles, dearie.